Afscheid in delen

Madugu heeft ons gisteren gevraagd of we vandaag (zondag) met hem mee wilden naar twee diensten achter elkaar. Daarna is er misschien tijd om een aantal buitenstations te bezoeken zodat we een betere indruk krijgen hoe uitgebreid zijn werkgebied is. dat vinden we een prima idee.

Naast de doorgaande weg is een voetbalveld wat vrijwel volledig afgezet is met een rieten schutting. Vandaag is de opening afgeschermd met een gordijn en wordt er toegang geheven. Blijkbaar een belangrijke wedstrijd.

De twee missen zijn wel weer een mooie ervaring. Ongelooflijk hoe die koren zingen, zo anders als het stijve gedoe bij ons. Stil blijven zitten is onmogelijk.

Vandaag worden er zakken met maïs, bonen, pinda’s en gember aangeboden als dank voor de goede oogst. Het is zoveel dat we dat later vanmiddag komen ophalen, we gaan nog een aantal outstations bezoeken.

Bij de eerste mis worden er ook zes baby’s gedoopt. De bevolking groeit hier echt explosief. Dat is zorgelijk, want iedereen kookt hier op hout of houtskool en we zien de ontbossing overal gebeuren. Gelukkig heeft de regering een aantal reservaten aangewezen waar niemand in mag.

De oplossing is volgens ons o.a. geboorteplanning. En als er een land is waar zonne-energie zinvol ingezet kan worden dan is dat wel Tanzania. Zelfs in het regenseizoen is er minstens 4 uur felle zon per dag. Dan zouden ze kunnen koken op electriciteit.

Als we de bisschop nog spreken voor we vertrekken (je weet het hier nooit) willen wel dat met hem bespreken.

Na de tweede mis rijden we naar Kallela, want 10 km daarachter ligt Munzezze, een flink dorp maar wel afgelegen. Als we bijna in Kallella zijn zien we een enorme mensenmassa bij de brug. We stoppen om te vragen wat er aan de hand is. Een ernstig auto ongeluk. Een auto met vier inzittenden is veel te hard vanaf Kallella de helling afgekomen, tegen de voorste stenen pilaar aangeklapt (die daardoor is afgebroken en tien meter is weg geslingerd. Daarna heeft de auto de tweede pilaar aan de overkant geraakt en die is ook afgebroken en de auto is daarna aan de overkant van de rivier op zijn kop terecht gekomen. De chauffeur is uit de auto geslingerd en lag onder aan de pilaar morsdood op de oever. Één vrouw kon ongeschonden uit de auto kruipen, de andere twee zijn met zeer ernstige verwondingen naar een dispensary in Kallella gebracht. Heel naar om te zien. Die auto moet ver boven de honderd km/uur gereden hebben en dat op een zandpad!! Het beeld blijft de hele dag in onze gedachte spelen.

In Munzeze moeten een heel stuk door een smal straatje rijden waar links en rechts koopwaar op de grond uitgestald is. Om ons te laten passeren moet dat allemaal aan de kant en madugu moet ook veel toeteren om de mensen aan de kant te laten gaan. Stapvoets komen we er doorheen. Daarna bezoeken we eerst de nieuwe kerk in aanbouw. Ze bouwen hier heel anders dan wij. Grote staanders en horizontale draagbalken worden ter plekke gegoten. Ze bouwen een houten bekisting op de plaats waar de staander moet komen, doen er betonijzer in en gieten het vol met beton. Als het frame staat vullen ze de ruimtes er tussen op met bakstenen muren. Daarna de kozijnen en wordt het hele gebouw van binnenuit afgebouwd.

De chairman van de parochie nodigt ons uit bij hem thuis. Hetlijkt een beetje op andere bezoeken bij mensen thuis. Super gastvrij en vriendelijk. Bier, rijst, ugali (een mengsel van Cassave en maismeel). Ze vertellen over de gember die bij hun in en om het dorp op grote schaal verbouwd wordt.

Om half vier moeten we echt weg want de giften van het oogstfeest moeten nog worden opgehaald. Dat bleken dus 8 grote zakken te zijn van ieder minstens 100 kilo. Zelfs met zijn tweeen sjouwen is nog een hele klus. Nadat we de auto thuis gelost hebben gaan we verder naar “Canada”, een buitenpost in de bergen. De tocht erheen is indrukwekkend.

De Kasangezi regio is eigenlijk één groot natuurpark van 65 bij 45 kilometer met van noord naar zuid één asfaltweg. Zodra je die verlaat ben je met een gewone auto kansloos. En de kans dat de zijwegen over 10 jaar geasfalteerd zijn achten we verwaarloosbaar.

Vandaag gaan we naar Marumba. Het ligt enorm afgelegen en de weg er naartoe is zo ruig dat we ons afvragen wie daar nou wil wonen. Nou, 3000 mensen dus.

De weg ernaartoe is niet alleen ruig maar ook mooi, we rijden langs een groot bos van regelmatig geplantte eucalyptusbomen. Op een gegeven moment remt Madugu af en vertelt dat er een brug aankomt waar eerst een gaatje inzat (het beton is er verdwenen en je ziet alleen het betonijzer nog), door het zware verkeer is het gat nu al een meter. Nog even verder doorrijden met zwaar verkeer en de brug is onbegaanbaar. We bezoeken Charitas waar ze mensen met geestelijke problemen, drugsverslaving of zwaar geestelijk gehandicapten verzorgen. De eerste vestiging is de oude parochie waar ze op dit moment maar één patient zit. De leiding vertelt dat ze bijen willen gaan houden en met de verkoop van honing inkomen willen genereren.

Daarna gaan we naar de hoofdvestiging, iets verderop.

Op dat moment hebben ze maar 3 cliënten, maar per maand nemen zo’n 13 patienten op.

We worden opgewacht door een Mzungu die father Marc Beekx blijkt te heten en uit de buurt van Gent komt. We vinden het alledrie leuk weer eens Nederlands te kunnen praten en hij leidt ons met trots rond. Één van zijn projecten is zonnepanelen gekoppeld aan een grote batterij, waardoor ze nu 24x7 stroom hebben en niet meer afhankelijk van het net zijn.

Madugu heeft ons al verteld dat er thuis een afscheidsfeestje op ons wacht, dus heel erg lang kunnen we niet blijven.

Thuisgekomen worden er stoelen in een kring gezet op het grasveldje op het middenterrein en wordt er een tafel volgezet met flessen drank, eten en één van de taarten die over is van het feest. Het komt een beetje moeizaam op gang, afscheid nemen is niet leuk, maar als Lies een heel verhaal houdt over hoe fijn wij de Tanzaniaanse manier van leven vinden komt het meer op gang. De kokkin Maria staat op een afstandje toe te kijken. Wanneer Lies vraagt of ze erbij mag komen zitten en een stapel kleren en schoenen aan haar geeft waarvan ze al gezegd had dat ze die wel wilde hebben kwamen links en rechts de waterlanders. Lies en Maria hebben echt een enorme klik maar Maria spreekt alleen Swahili en Kiha. Ze heeft al tegen Madugu gezegd dat ze met ons mee wil naar Nederland. Maar dat gaat natuurlijk niet gebeuren.

Ongelooflijk hoeveel we van dit land en deze mensen zijn gaan houden in twee weken tijd.

Extra lastig dat we dus nog steeds niet vloeiend Swahili kunnen spreken.

Laats stond Madugu met iemand te spreken. We wisten zeker dat ze het over cappuccino hadden. Mmmmmmm, daar hadden we wel zin in.Bleek het dus over Cappucinni (kapucijner monniken) te gaan.

Het koelt hier s‘avonds flink af (tot 19 graden) en de nonnetjes krijgen het koud. Ik begeleid ze terug naar huis. Maria is nog steeds in tranen en legt haar hoofd op Lies haar schoot. We drinken nog maar een laatste glas en gaan rond 12 uur slapen