Weer thuis

Maandagavond op het strand met Madugu en Kenneth van het weeshuis was een mooie afsluiter. Aanvankelijk vonden we het jammer dat Madugu Kenneth had uitgenodigd, we hadden wel zin in een laatste avond met zijn drieën.

maar het was eigenlijk heel gezellig en de bevlogenheid van Kenneth was prachtig. Dus gingen van een biertje door naar avondeten. De menukaart van dit hotel heeft meer variëteit dan we gewend waren uit Kasangezi. Ik neem kip met gebakken japanse rijst, Lies kip met frietjes, madugu en kenneth kiezen voor de gegrilde vis. Madugu eet vrijwel alles van de vis, dus ook de staart en de kop. Die is volgens hem het lekkerst. Het kraakt als hij alles wegwerkt. Brrrrr.

we gaan niet al te laat naar bed. Één van de broeders brengt ons drieën morgen om kwart voor zeven naar het vliegveld en Madugu heeft al gezegd dat hij daar pas weggaat als het vliegtuig opgestegen is. Hij heeft het 10 jaar geleden meegemaakt dat ik hem vanaf het vliegveld opbelde of hij me kon ophalen omdat de vlucht niet doorging. Vandaar.

Op het vliegveldje moesten alle koffers open. Beetje onhandig, deels op de grond, deels op een bureau. Alleen het zakje rode aarde mocht niet mee. Jammer.

de stap van Kasangezi naar Kigoma was al een beetje loslaten. Van heel erg basic, puur afrika, waar wij de enige muzungus zijn naar een heel drukke mierenhoop met al wat luxe, heel veel tuktuks en motoren en meer muzungus.

In Dar es Salaam komen we niet van het vliegveld af en nemen we de volgende afscheidsstap. Onmiskenbaar nog in Afrika maar grootser, veel blanken en chinezen.

Zes uur later landen we in Dubai waar we het vliegveld ook niet verlaten. Een totaal andere wereld, bol van luxe en talloze nationaliteiten.

Chinezen, Indiers, Arabieren, veel totaal gesluierde vrouwen en veel europeanen.

We landen om negen uur oo Schiphol. Miranda en Britt wachten ons op. Zo lief en fijn.

het echte “landen “ kan beginnen.