Kigoma: het weeshuis

Vandaag verlaten we Kasangezi. We zijn er twee weken geweest en de plek en de mensen hebben ons hart gestolen. Father Gasper brengt ons drieen naar Kigoma en rijdt dan alleen weer terug naar Kasangezi. Het echte afscheid (gisterenavond was een generale repetitie) valt ons zwaar. Maria, de “guard”, en de zuster zwaaien ons uit. We hebben hier echt vrienden gemaakt. Op weg naar de hoofdweg zwaaien er heel veel mensen naar ons.

Kigoma is overweldigend druk na 2 weken in de Kasengezi regio geweest te zijn. Je merkt aan alles dat het geen klein vriendelijk stadje van 55.000 mensen is maar een mierenhoop van 650.000 mensen. We hebben een veel beter hotel als twee weken geleden, aan het tangayikameer, gerund door de broeders der liefde (maar daar merk je niks van). We lunchen op het strand lies en madugu vis met frietjes, ik rundstoofschotel met frietjes. De Serengetti biertjes hakken erin, dus na de lunch besluiten we even een tukkie te doen. We hebben vanacht alle drie onrustig geslapen.

Om vijf uur besluiten we met een tuktuk richting het weeshuis in de stad te gaan (Sanganigua A). We worden vriendelijk ontvangen door een oudere zuster die ons uitnodigt in haar woning en ons wat te drinken geeft. Lies kent haar niet en dat klopt. Ze werkt hier pas vier jaar. Priesters en zusters blijven zelden langer dan vier, vijf jaar op een plek werken.

Er komen acht kinderen binnen (weesjes) in de leeftijd van 5 tot 11 jaar. Ze stellen zich allemaal heel netjes voor. Vooral de jongste (Gertrude) doet ons hart smelten. Ze is net binnen en is niet echt wees. Haar vader “is onbekend” en haar moeder is geestelijk behoorlijk van de leg. Verder is er geen familie en dus vangt Sanganigua haar op. Gertrude is een schatje en je ziet, zo klein als ze is, dat het een pienter ding is. Als je bedenkt wat ze al meegemaakt heeft…….

De leider van het weeshuis (Kenneth) komt binnen en biedt aan ons rond te leiden. Wat hij vertelt maakt diepe indruk op ons.Op dit moment zijn er 70 kinderen in Sanganigua, ingedeeld in 3 tot 12 jaar en 12 tot 18 jaar. Verspreid over het grote terrein staan vriendelijk ogende huizen: de familie huizen. In zo’n huis wonen 12 kinderen, een mama en een zuster. Ze krijgen voeding verzorging, opvoeding, rust, regelmaat en vooral liefde. Zodra ze er de leeftijd voor hebben gaan ze naar de basis school in Kigoma of voortgezet onderwijs. Er zit een heel plan onder, ooit als afstudeeropdracht geschreven door Kenneth. Hij studeerde sociale wetenschappen. Er wordt voor gezorgd dat de oudere kinderen ook zorgen voor de jongeren. Wanneer de kinderen klaar zijn met de middelbare school wordt gestimuleerd om te gaan studeren. In de vakanties kunnen ze Sanganigua nog steeds als hun thuis beschouwen en ook dan trekken ze met de kleinere kinderen op. Wanneer ze klaar zijn met hun studie begeleid Sanganigua ze bij volledige integratie in de samenleving.

Op het terrein is een grote moestuin waar de kinderen in hun vrije tijd samen met de mama’s ook wat werken.

Alles straalt zo veel liefde uit en het totaal is zo goed doordacht, dat we diep onder de indruk zijn. Kenneth werkt er nu sinds 1994, het jaar van de start en hij vertrekt met trots dat ze1300 kinderen succesvol hun plek in de maatschappij hebben kunnen laten vinden.

Er lopen overal schatten van kinderen rond. Er komt een groepje op ons af en een meisje van een jaar of acht loopt naar Lies toe, slaat haar armen om haar heen en laat haar niet meer los. Een klein jongetje van een jaar of vier loopt naar mij toe. Ik ga op de grond zitten. Hij pakt mijn hoofd vast en geeft met heel veel kusjes op mijn wang. Daarna kijkt hij me aan en kijkt zo blij dat mijn hart smelt. Gelukkig geeft iedereen die hier werkt ze heel veel liefde en een redelijke kans op een betere start dan ze tot nu toe hadden. Wat een prachtige onderneming. Wel mooi om te vertellen dat veel van de nieuwbouw is gesponsord door Italiaanse weldoeners, waaronder de italiaanse tak van de Jane Goodal stichting (van het chimpanseereservaat in Gombé).

Het is half zeven en in de snel invallende duisternis lopen we terug naar het hotel. Er is geen verlichting en de weg is druk met tuktuks en motorfietsen, die zo min mogelijk hun lampen aandoen en straatverlichting is er niet. Goed oppassen dus, want voor je het weet wordt je geschept.

We zoeken een lekker plekje op het strand en beginnen met een biertje. Kort daarna schuift Kenneth aan en hij vertelt nog veel meer over hoe hun werkwijze is opgebouwd. Als je dan wees wordt mag je hopen dat je bij hem en zijn mooie organisatie terecht kan. Hij vertelt dat ze ook kinderen ondersteunen die nog wel thuis wonen, maar waarbij de ouders onvoldoende in staat zijn om de opvoeding of verzorging voor hun rekening te nemen. Ze bieden dus zorg op afstand.

Uiteraard komt het onderwerp financiën ter sprake. De regering doet niets. De kerk levert de gebouwen, het terrein en de zusters. Er zijn wat donaties uit Italië. Verder zijn ze steeds op zoek. Hij vraagt ons of er in Nederland stichtingen zijn die dit soort organisaties ondersteunen. “Niet dat wij weten”. We vragen “hoeveel één wees per jaar kost”. Hij vertelt dat de kosten vooral zitten in school, kleding en medische verzorging, maar dat sommige wezen gelukkig wel ondersteund worden door familie die de zorg niet zelf kunnen bieden, maar wel bereid zijn te betalen.

“En Gertrude? “: vragen we.

Nee, die wordt niet ondersteund. Het blijkt om $500,- per jaar te gaan. We zeggen toe dat te gaan regelen. Door zijn enthousiasme, het goeddoortimmerde plan en visie en de schatjes in Sanginigua die net zo goed een mooie toekomst verdienen als ieder ander kind.

Rond elf uur zoeken we ons bed op. Morgen de reis terug.

We gaan Tanzania missen!