Reis naar Kasangesi

Maandagmorgen 10 uur moesten we uit de hotelkamer zijn want vandaag gaan we naar het dorp waar Madugu woont. Om 9:38 uur kregen we een sms je van hem dat het Tanzania time was. Hij vertrekt zo en is een uur onderweg. Nou, wij hebben geen haast.

Hij wilde ons eerst wat dingen laten zien en ik moest nog naar de bank. Eerst reden we de weg die wij gisteren gelopen hebben (maar op maandag een stuk rustiger) maar namen één afslag later naar Mzungu Beach (het blankenstrand). Een stuk strand met helaas alleen maar grote keien waar we allebei 11-12 jaar geleden geweest zijn.

Lies had toen een busje geregeld en is met een stuk of 20 meiden van de plaatselijke middelbare school daar wezen zwemmen. In één klein busje. Is hier heel normaal.

Nu is de helft van het strand verkocht en heeft de regering een waterfilterstation neergezet (heel modern). Hierdoor heeft het grootste deel van Kigoma stromend water. Maar van het strandje is weinig over. Hierna gingen we naar een strandje wat verderop (Golden Beach), maar we onder een rieten afdak gegeten hebben: geroosterde geit, met frietjes en tomatenkomkommer salade en bier. De geit was lekker, taai en de verhouding vlees : bot was ongeveer 40:60.

Het strandje zag er leuk uit maar door het afkalvende strand stonden een aantal palmbomen een paar meter in het meer. De hutjes die her en der stonden konden zoals veel hier wel wat onderhoud gebruiken maar dit gebeurt hier niet zo vaak.

Daarna gingen we voor de volgende uitdaging: geld wisselen bij de bank.

Madugu en Lies bleven in de auto. Van een securitydame bij de ingang kreeg ik een briefje met een volgnummer en ik zag wel een scherm met ruimte voor een volgnummer en een balienummer, maar dat werd niet gebruikt. Verder was de bank stampvol met wachtende klanten. Na een kwartier ben ik maar naar een willekeurige balie gelopen. Er kwam al snel een jonge wachtende klant op me af die ook nog redelijk engels sprak. Hij legde me uit hoe ik het swahili kon verstaan en vroeg aan de balie waar hij stondwanneer ik aan de beurt zou zijn. Binnen drie minuten stond ik bij balie vier en weer vijf minuten ging ik met voldoende tanzaniaanse shillingen naar buiten. Echt behulpvaardig die mensen hier. Helpt natuurlijk ook dat ik ongeveer de enige blanke ben.

Nadat Madugu nog een aantal boodschappen had gedaan en ettelijke grote zakken met bonen, mais, suiker en rijst had ingeladen die overal moet afgeven en nog ongeveer tien keer gestopt te hebben voor een praatje (die man kent echt ongeveer iedereen) verlieten we Kigoma.

De weg naar Kasengezi is pittig, wel grotendeels asfalt maar met gaten en versperringen en Madugu houdt van doorrijden en claxoneren. Maar zo’n 10 km buiten Kigoma kwam er een enorme colonne motorfietsen op ons af met een noodgang. Daarna bussen die zo heftig slalomdendat we bang waren dat ze omsloegen. Even veilig aan de kant gaan staan totdat alles voorbij was. Het voetbal team had de dag ervoor de promotiewedstrijd naar de hoofdklasse gewonnen en werd nu vrolijk ingehaald. We hopen dat ze het allemaal overleefd hebben.

Na een tussenstop bij een van de parochies, waar het koor buiten alvast aan het oefenen was voor de bruiloft van morgen en we ons meer Mzungu voelde dan ooit tussen alle tanzanianen kwamen we aan bij het priesterhuis van Madugu. Ruim, er is electriciteit, maar geen stromend water en het is “under construction” .

Dus douchen vanuit een emmer met maatbekers.

Ook dat is Afrika