Een beetje verloren

Donderdag. De dag voor het feest. Madugu is vandaag ondergedoken om een beetje tot rust te komen van al het geregel van de laatste weken.

Dat geeft ons de gelegenheid rustig met zijn tweeen hier rond te struinen. We wilden heel graag naar de lagere school hier 100 meter vandaan om wat mooie foto’s met de leerlingen te maken. Nou, dat is gelukt. Aanvankelijk vonden de kinderen het wat eng als je een foto van ze wil maken, maar zodra ze mogen kijken hoe het er uitziet is er geen rem meer op. Dat levert wel hele mooie plaatjes op.

We weten ondertussen dat we morgen het risico lopen dat we opeens iets moeten zeggen, dus hebben we ons voorbereid. We hebben in het Engels opgeschreven wat we tegen Madugu zouden willen zeggen als we zijn kado aanbieden en een van mannen die rondloopt gevraagd het voor ons in het swahili te vertalen. Na wat oefenen met hem hebben we het nu fonetisch opgeschreven. We gaan het morgen gewoon doen. Kijken of Madugu het droog houdt. En wij.

We horen en zien de hele dagbedrijvigheid om ons heen. Het koor oefent, kinderkoortje oefent met trommel en dans, er zit hiernaast een hele club vrouwen rijst te sorteren op de grond, er wordt buiten de kerk een podium opgezet en versierd,….. Normaal zou Madugu over aanwijzingen geven maar die is er uiteraard niet. Dat maakt het ondanks alle drukte ook vreemd stil. Ondanks dat overal om ons heen het afrikaans gezang te horen is.

We gaan eens kijken bij het podium en staan in no time gordijnen op te hang linten aan te brengen en ballonnen op te blazen. Als het podium bijna versierd is komt er iemand bozig zeggen dat de zijkanten meer open moeten zodat Madugu niet verstopt is maar door iedereen kan worden gezien. Had dat een uur eerder gezegd….een uur later zag het er toch wel feestelijk uit.

We weten niet hoe het vandaag met het avondeten gaat, wanneer Madugu weer terugkomt moeten we maar afwachten. We besluiten richting marktje te gaan en eerst bij het kroegje op de hoek een biertje te drinken. Er komt een “vriendelijke” man bij ons zitten (type zwerver) die een heel verhaal begint, in het swahili. Hij vraagt waar we vandaan kwamen. Tussen alle vreemde woorden door horen we “can you help me?” Ahhhh, is het weer zo laat?

Omdat we maar niet van hem afkomen besluiten we hem een klein flesje Konyagy te geven. We zitten tenslotte in de kroeg.

Maar nu moeten we er echt vandoor, doeoeii!!!!!

Ondertussen is het donker (kwart over zeven) en dat maakt de wandeling over het marktje extra bijzonder. Aan de buitenkant zitten kleine winkeltjes waar ze een vreemde mix van slullen verkopen. Potten met eten, onderbroeken, blocknotes, snoep, moersleutels, jurken, broeken, t-shirts, noem het maar op. De flessenopener die we zoeken vinden we helaas niet. Voor ons aanstaande kleinkind hebben we een heeel mooi jurkje gekocht.

Om kwart over negen duikt Madugu thuis weer op. Hij was de hele dag in Kasulu om met collega priesters te bidden. Poeh, zou mijn dagbesteding niet zijn, maar voor hem was het een rustige afwisseling van zijn normale drukke regelleven.

We hebben die lieve wervelwind echt gemist.

Rond kwart voor tien gaan we eindelijk aan tafel. Buiten liggen de vrouwen op zeilen te slapen onder typisch afrikaanse doeken. Morgen gaan ze zodra het licht is weer verder met koken, want voor 200 gasten moet er veel eten zijn.

De spanning hangt in de lucht, maar er moet nog veel gedaan worden. Morgen verder!