Broeder Theo

Het was de bedoeling om vanochtend tussen acht en negen uur naar Kasulu te vertrekken, naar de bank en het postkantoor te gaan (om een WenS-kaart te versturen) en wat boodschappen te doen en daarna naar Kigoma te gaan om pannen en borden te lenen voor het feest. Er komen n.l. 200 gasten.

Dus vertrokken we rond tien uur.

Uiteraard reden er weer mensen mee. Die eerst afgezet en toen naar de bank. Madugu moest iemand spreken maar was binnen 5 minuten klaar. Wij wilden geld wisselen en waren na een half uur klaar. Madugu moest daarna het één en ander met Stephen bespreken (Stephenis voorzitter van het organisatiecommité voor het feest op vrijdag) maar dat kwam goed uit. We hebben met Stephen geregeld dat we een powerpoint naar hem mailen als aankondiging dat we ruim genoeg geld hebben verzameld om het stuk land te kopen wat Madugu graag wil hebben. Stephen zorgt ervoor dat het mooi uitgeprint wordt op fotopapier. Of er genoeg geld is om er ook een hek om heen te zetten en wat varkens te kopen weten we niet, maar we zijn hier al heel blij mee. We denken niet dat hij dit verwacht. Iedereen die gedoneerd heeft heel hartelijk dank.Daarna hadden we tijd om een kadootje voor Maria te kopen. Op weg naar de winkel zagen we dat dat hoofstraat was afgezeten met water gesproeid, zodat het minder stoffig was. Helaas niet voor ons, de vice president van Tanzania was vandaag op bezoek in Kasulu in een hotel in de hoofdstraaten dat wordt alles uit de kast gehaald. Hierna reden we naar Myramvia, eerst bekeken we de nieuwe kerk in aanbouw. Een impossant gebouw in de vorm van een grote pijl. Als het straks klaar is (over 4 jaar) kunnen er ongeveer 1000 mensen in. Net als Kigoma is ook Kasulu kwa aantal inwoners explosief gegroeid, dus zo’n grote kerk komt wel vol. Hier wel! Daarna bezochten we de nederzetting van de diocese van Kigoma waar Lies en ik ruim 11 jaar geleden allebei ook al waren. Toen was de hoofdpriester father Ezekiel, een donkere uitvoering van mijn Opa waar ik een enorme klik mee had. Hij is helaas twee jaar geleden overleden. Nu wordt de tent gerund door father John, die we ook allebei al kenden van toen. We hadden het erover dat er vroeger als we op bezoek kwamen altijd een gastenboek ingevuld moest worden met datum, naam adres en reden van het bezoek. Dat blijkt nog steeds zo te zijn. Het oude gastenboek was er nog. Leuk om de namen van Lies, Marije en mij vanzo lang geleden er in terug te vinden. Na de lunch hebben we de nieuwbouw nog bekeken en zijn de bergen in gereden. Dan merk je pas dat je zonder 4x4 nergens komt. Ons doel was de stuwdam die de duitse broeder Theotussen 1984 en 1998 gebouwd heeft, uiteraard met hulp van de lokale bevolking. Ongelooflijk dat ze in zo’n afgelegen gebied alle bouwmaterialen, turbine en generator met handkracht daarnaartoe hebben gebracht. We waren echt diep onder de indruk. Broeder Theo is nu in de negentig, zit in een rolstoel en woont weer in Duitsland maar is hier een legende.

Daardoor heeft het ziekenhuis van Kabanga al 25 jaar stroom. Het was een pittige afdaling om in de hitte bij het generatorhuis te bereiken. En uiteraard ook een pittige klim terug naar de auto.

Daarna hebben we bij de middelbare school in Kasulu pannen en borden opgehaald voor het grote feest. We zouden daarna even een biertje halen in onze stamkroeg, maar zoals altijd liep dat wat anders. Omdat er opeens nog vergaderd moest worden hebben we er maar gelijk gegeten (kip , tortilla, bier) en gingen we pas 4 uur later weg. Uiteindelijk was het een lange, vermoeiende maar bijzondere dag.